Wie was er eerder: de das of ProRail?
Uitgerekend op een van de drukste trajecten van Nederland besloot een dassenfamilie zijn woonplek te bouwen. Ik heb me daar dus om verkneukeld. Niet omdat mijn ex élke dag de trein tussen Den Bosch en Eindhoven moet hebben (of, nou ja, misschien ook wel daarom), maar vooral omdat de dassen de mens een toontje lager lieten zingen. Ik zag het voor me, hoe die dieren in groten getale naar het spoor trokken, besluitvaardig hun klauwen in de grond plantten en daarmee half Nederland op z'n kop zetten.
Die dassen hadden géén idee, onder de grond. Ondertussen, bovengronds: duizenden forenzen in paniek, noodbussen ingezet, ProRail-medewerkers die hun gele helm opzetten en zich naar de burcht haastten, journalisten in hun kielzog met serieuze gezichten voor de camera's, alsof ze in een oorlogsgebied waren, en, nu ja, met een beetje fantasie wás het ook een oorlog.
Het was landjepik.
Ze was duidelijk geen dassenfan, dat kon je zo zien
In principe denk ik dat er altijd eerst natuur was, voordat er spoorrails lagen, omdat die sporen zijn bedacht, gemaakt en aangelegd door de mens. Maar er waren toch een boel mensen die het niet nodig vonden daarover na te denken. En dat waren vooral de mensen die elke dag in sardientjes in een blik transformeerden tijdens hun reis in NS-bussen (inclusief mijn ex, maar verder ben ik niet wraakzuchtig).
Ook de vraag wie er dan weg moest, werd niet gesteld. Dat de spoorbeheerder niet goed had opgelet, dat de verjaging van de das had kunnen worden voorkomen, deed er niet toe. Die burcht moest zo snel mogelijk worden opgeruimd, 'liever gister dan vandaag', zei een vrouw tegen de camera. Ze knikte er kordaat bij – duidelijk geen dassenfan, dat kon je zo zien. Iedereen was het er wel over eens: je kan moeilijk een heel treintraject verhuizen voor een dassenfamilie.
Ironisch: de mens beschermt de natuur tegen de mens
Zodra mens en natuur clashen, beslist de mens. Dat deden we al tijdens de industriële revolutie, toen de natuur flink aan ruimte inboette, en toen dat uit de klauwen liep, stonden we weer aan het roer en riepen we het fenomeen 'natuurbescherming' in het leven. Zo werd in 1905 het eerste 'natuurreservaat' aangewezen, bedacht door de mens om de natuur tegen diezelfde mens te beschermen (de ironie kan niemand ontgaan).
We zijn nooit gestopt met bouwen, maar we zijn ook nooit gestopt met roepen dat we de natuur moeten beschermen. In de meest recente Natuurvisie beschrijft het kabinet in grote lijnen hoe we met onze flora en fauna moeten omgaan voor de komende jaren, tot 2025. Daarin staat, zo schrijft de overheid herself, dat er een omslag is gekomen in hoe we naar natuur moeten kijken. De natuur hoort niet langer alleen in de natuurgebieden thuis, maar ook midden in de samenleving.
De dassenfamilie riep deze week de pijnlijke vraag op in hoeverre dat nog kan.