Liever een zoon dan een dochter
Geen onderwerp wordt gemeden in mijn favoriete kapsalon in Rotterdam. Dus ook niet toen ik er de afgelopen week weer was voor mijn periodieke 'onderhoudsbeurt'. Bij Haarmode Celine in Kralingen komen allerlei soorten mensen samen, uit alle culturen en lagen van de bevolking. Levensgesprekken passeren hier de revue. Er worden pseudo-Lagerhuisdebatten gevoerd waarbij de argumenten voor of tegen je tijdens je knipbeurt om de oren vliegen. Dat gaat er soms zo verhit aan toe dat je met je natte haren vanuit de uitspoelbak je hoofd wilt optillen om ook je zegje te doen.
Met Suna, de eigenaar van de zaak, had ik het over het fenomeen dat in de Turkse cultuur een zoon meer waard is dan een dochter. De liefde voor zonen gaat zelfs zover dat ouders hun pasgeboren dochter de voornaam Döndü geven ('Omgedraaid'), met de bedoeling dat ze hierna wel een zoon krijgen. Geloof het of niet, maar nadat mijn oma Sultan drie dochters had gekregen, noemde ze haar jongste dochter Döndü – daarna kwam mijn oom op de wereld. Dat van haar vijf kinderen haar enige zoon, mijn oom, haar oogappel was, stak ze niet onder stoelen of banken.
Veel pasgetrouwde stellen willen als eerste kind liefst een zoon.
Ik vertelde ook hoe mijn oma Sultan altijd direct naar mijn broertje vroeg als ik haar vanuit Nederland belde. De Nederlandse vrouw in de kappersstoel naast me zei dat dit niet per se iets Turks is. Zij bezocht haar oma regelmatig en verzorgde haar zelfs. Maar haar oma vroeg de hele tijd naar haar broertje. Dit ervaarde de vrouw als kwetsend. Haar oma kwam er ook ronduit voor uit dat ze haar kleinzoon leuker vond dan haar kleindochter.
Bijna de helft van de pasgetrouwde stellen (47 procent) wil als eerste kind het liefst een zoon, bleek tien jaar geleden uit Amerikaans onderzoek. Slechts 21 procent gaf aan als eerste kind een dochter te willen. Ik denk niet dat deze verhoudingen hier heel veel anders liggen. Als belangrijkste reden werd gegeven dat een zoon minder werk zou zijn dan een dochter. Dus met andere woorden: dochters zijn lastig.
Als andere reden gaven stellen aan dat ze graag een zoon wilden om de familienaam voort te zetten. Daarom ben ik ook een groot voorstander van de deze week aangenomen wet waardoor kinderen in Nederland de achternaam van beide ouders kunnen krijgen. Een kind wordt immers gemaakt door twee mensen. Een baby standaard alleen de achternaam van de vader geven vind ik sowieso achterhaald. De ongelijkheid begint dan al bij de geboorte van het kind.
De adoratie van hun zonen is bij sommige moeders ongezond.
Van de week moest mijn zoon een MRI-scan krijgen van zijn voeten. Omdat hij 40 minuten doodstil had moeten blijven zitten, mocht hij van mij iets lekkers uitkiezen in de kantine. Daar aangekomen troffen we achter de toonbank dezelfde vrouw als bij de balie waar de MRI zojuist was gedaan. "Mevrouw, u bent ook overal", grapte ik. "Ja, dat klopt", zei ze, "ik werk zeven dagen in de week voor mijn zoon, ik heb een garagebedrijf voor hem gekocht."
Deze moederliefde ging wel heel ver. Zou ze hetzelfde doen voor een dochter? Ik denk het niet. Dat merk ik ook aan de gesprekken bij de kapperszaak: de adoratie van hun zonen en kleinzonen is bij sommige moeders en oma's ongezond. Ze zoeken bij hun zonen de liefde van hun leven, terwijl ze die bij een partner zouden moeten zoeken.