Lil Kleines terugkeer zou nut hebben als hij het zwijgen had doorbroken
De cancelcultuur is wijd verbreid in Nederland – iedereen cancelt iedereen en als mensen het niet met de canceling eens zijn, dan cancelen ze de cancelaars. We zijn er maar druk mee. Toch gaat het er vrij willekeurig aan toe. Niemand weet precies de regels: wanneer moet iemand gecanceld worden, en vooral: hoe lang? Verdienen gecandelden een tweede kans? En houdt die tweede kans dan in dat de gecancelde zich weer helemaal in de spotlights mag bevinden?
Dat zijn dingen die ik me dan afvraag. Johan Derksen die vertelde dat hij een kaars in een vrouw had gestopt, kreeg slechts drie weken cancelstraf. Bilal Wahib, die een minderjarige jongen op Instagram aanspoorde diens geslachtsdeel te laten zien, bevond zich bijna twee jaar in de cancel-schaduw en klauterde er onlangs uit met een deelname aan Lingo VIPS. En afgelopen week was daar ineens, ook terug van gecanceld geweest: Lil Kleine.
We willen huiselijk geweld niet zien, niet horen.
Zijn zelf geënsceneerde comeback begon op Instagram, waar de rapper aangaf dat hij vond dat het tijd was voor een nieuw nummer, een jaar na zijn arrestatie vanwege de mishandeling van zijn vriendin. "In die relatie is het slechtste van ons beiden naar boven gekomen", schrijft hij erover. Ook legde hij uit dat hij 'de strijd met zichzelf aangaat' en probeert 'een beter mens' te zijn die 'betere keuzes zal maken'. "Ik zal nooit de ideale schoonzoon zijn, maar ik wil mezelf ook nooit meer verliezen."
Ik moest denken aan wat een hulpverlener ooit zei toen ik hem interviewde voor een artikel over partnergeweld. Hij hekelde de manier waarop we over huiselijk geweld praten. "We willen het niet zien, niet horen, en daarom gebruiken we vage, veilige begrippen als 'geweld' of 'terreur'", zei hij. Zolang we het grote, agressieve beest niet in de bek kijken, blijft partnergeweld iets abstracts en dus iets wat ons niet zal overkomen, iets wat zich achter andermans voordeur afspeelt. Iets waarvan we kunnen wegkijken.
Heeft Lil Kleine geleerd zijn woede te beteugelen?
Lil Kleine had daar korte metten mee kunnen maken. Zijn nieuwe nummer, dat bol staat van de sneren naar (vermoedelijk) zijn ex, is volgens hem een manier om 'een hoofdstuk af te sluiten'. Het had zijn comeback nut gegeven als hij volledig open zou zijn geweest over dat 'hoofdstuk'.
En dan bedoel ik: echte openheid. De billen bloot. Niet en public over zoiets vaags als 'een strijd' spreken: Lil Kleine had de schaamte voorbij kunnen gaan door te benoemen wat hij heeft gedaan. En vooral ook: uitleggen hoe hij ervoor gaat zorgen dat hij zich niet meer zal verliezen. Die strijd, hoe ziet die eruit? Is hij in therapie geweest? Hoe leert hij zijn woede beteugelen? Waar kunnen andere mensen in eenzelfde soort situatie aankloppen? De rapper is een voorbeeld, met zijn 1,5 miljoen volgers op Instagram. Mensen luisteren naar hem, niet alleen vóór de canceling, maar ook nu: zijn nieuwe nummer brak een Spotify-record. De ogen zijn op hem gericht.
Wat mij betreft is er geen zwart-witregel of en wanneer iemand ge-de-canceld mag worden, maar gaat het er vooral om: hoe komt de gecancelde terug? Wijzer, eerlijker, oprechter, bereid om te leren, het zwijgen te doorbreken en verantwoording af te leggen: dan ben je wellicht weer welkom om het te proberen. En anders: lekker in de cancelschaduw blijven.