De aardbeving die door merg en been gaat

God heeft Turkije verlaten, althans, dat vind ik. Want welke god besluit om zoiets te doen? Een aardbeving heeft een deel van Turkije weggevaagd, als een scène uit de film Independence Day. Steden liggen compleet plat door deze vijandige aardbeving. Vijandig, omdat de ramp zich voltrok toen iedereen lag te slapen, zich veilig wanend in zijn eigen bed, om 04.19 uur in de nacht. Hoe vreselijk ook voor buurland Syrië, dat dit er nog eens bijkrijgt, naast de burgeroorlog die er nog altijd woedt.

In 1939 vond in Turkije de laatste aardbeving van een dergelijke verwoestende omvang plaats. Ik ben bang dat de ramp van afgelopen week dit gaan evenaren. En ja, Turkije is een aardbevingsgevoelig land. Keer op keer zijn er aardbevingen, met vele slachtoffers tot gevolg.

Wat me opvalt bij het zien van de beelden uit het rampgebied, is dat er gebouwen zijn die nog altijd stevig op hun grondvesten staan en gebouwen die finaal met de grond gelijk zijn gemaakt. Ik ken de Turkse 'bouwstijl' heel goed; huizen kunnen illegaal worden gebouwd, of zonder het hanteren van wat voor bouwcriteria dan ook, waardoor sommige als kaartenhuizen in elkaar zakken. Net als in Japan zou vanaf nu ook in Turkije aardbevingsbestendig moeten worden gebouwd.

Al die filmpjes die nu op social media circuleren kan ik niet aan. Vooral die waar kinderen bij betrokken zijn. De foto van de vader die de hand vasthoudt van zijn overleden dochter onder het puin, gaat bij mij door merg en been. Zulke beelden krijg ik niet van mijn netvlies. Gelukkig zitten er ook liefdevolle beelden bij, bijvoorbeeld van hoe de reddingwerkers praten met kinderen die klemzitten onder het puin. Hoeveel liefde zij hebben voor deze kinderen die niet snappen wat hen is overkomen.

Mensen vragen aan mij of ik familie heb in het getroffen gebied. Niet direct, wel indirect, maar doet dit ertoe? Mijn hart huilt. Daarom ga ik naar het rampgebied om te helpen. Hier blijven en toekijken is gewoon geen optie voor mij.

Een vriend van mij, Serdar Gökkaya, is in Kahramanmaraş; hij heeft zowel in Nederland gevoetbald als in deze Turkse stad. Hij is nu daar met de Turkse sportbond om te helpen. In tranen had ik hem aan de telefoon. "Yeşim, weten ze in Nederland hoe erg het hier is?" Eén van de redenen waarom hij zo van streek was, was dat hij dode kinderen had gezien. Want naast de kinderen die gered zijn, worden natuurlijk ook dode kinderen onder het puin vandaan gehaald.

Ik vind het goed van de Nederlandse regering dat die meteen hulptroepen heeft gestuurd. Dank je wel, Nederland! Dit is zo veelzeggend voor mij. Net als de cartoon in het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo, van een illustratie van het rampgebied met de tekst: "We hadden geen tanks nodig om dit voor elkaar te krijgen." Keihard, meedogenloos. Vrijheid van meningsuiting, ja, maar wel behoorlijk onder de gordel.

Ik ben in diepe rouw, mijn vrienden en familie zijn in diepe rouw. Lieve mensen, wees dankbaar voor het dak boven je hoofd. De mensen in Turkije en Syrië zijn wakker geworden buiten in de kou, in angst en verdriet. En deze nachtmerrie is nog lang niet over.