Lale Gül heeft iets losgemaakt met haar boek
Lale Gül schreef een autobiografische debuutroman over haar streng islamitische opvoeding in Amsterdam-West. Uiteraard ontving ze hierna nare reacties en bedreigingen. Ze zou 'heidens' praten over de islam. Ze schreef over de kleine wereld van mensen die louter leven voor anderen en handelen vanuit angst. Van: als je zus doet, dan ga je naar de hel, en als je zo doet, ga je ook naar de hel.
Een blauwe maandag maakte een Turkse vrouw mijn huis schoon. Ze was attent, al sprak ze na dertig jaar hier nog steeds geen woord Nederlands. Maar ze bleek bij een islamitisch genootschap te zitten. Toen ze de dinosaurussen van mijn kinderen zag, riep ze verschrikt uit: "Als ik u was, zou ik dit allemaal weggooien mevrouw. Dit is heidens!" Voor mij was dit reden om te besluiten afscheid te nemen van haar. De obsessie met religie die je alles oplegt, druist bij mij overal tegenin – iets wat bij mij voor alle geloven geldt.
"In Nederland zijn Turkse families die, met de mentaliteit van toen, zijn blijven hangen in hun boerenverstand."
Lale beschrijft in haar boek precies wat ik een paar maanden geleden aankaartte in een stukje over de 'verborgen dochters'. Leven in een gevangenis met allerlei beperkingen die vooral voor meisjes gelden. De jongens zijn bevoorrecht, die mogen met vrouwen wippen – terwijl meisjes geeneens gezien mogen worden met een jongen. Alles wat de 'verborgen dochter' mij destijds vertelde, komt ook aan bod in Lales roman.
Ik heb het idee dat culturele en religieuze pressie meer voorkomt bij Turken dan bij Marokkanen, omdat Turken een sterkere band hebben met hun moederland. In Nederland zijn Turkse families die, met de mentaliteit van toen, zijn blijven hangen in hun boerenverstand. In algemene zin: families die nauwelijks omkijken naar de kinderen en hun opvoeding hier in Nederland en vooral geen geld aan hen uitgeven, maar wel hun hele uitkering en kinderbijslag stoppen in huizen in Turkije.
"Ook ik zat als kind hele dagen Turkse series te kijken bij opa en oma. Iets dat ik overigens niet per se als negatief heb ervaren."
Maar goed: er zijn dus wijken vol schotels, waar mensen alleen naar tv-programma's kijken uit het land van herkomst en het hele jaar toeleven naar die vakantie in de heimat.
Veel aspecten in het boek van Lale Gül zijn herkenbaar voor mij – behalve het religieuze, omdat ik niet religieus ben opgevoed. Ook ik zat als kind hele dagen Turkse series te kijken bij opa en oma. Iets dat ik overigens niet per se als negatief heb ervaren (ik denk dat hier mijn voorliefde voor drama is ontstaan, met al die films waarin je continu werd gewaarschuwd voor pillen in drankjes en verkrachtingen). Mijn familie heeft een emancipatieslag gemaakt waardoor we én de Turkse roots koesteren, én geïntegreerd zijn in Nederland.
Ik heb ooit een documentaire gezien over de mormonen in Amerika die in een wereld leven vol oneindige beperkingen. Dit is wat het boek van Lale Gül ook laat zien, maar dan in Nederland. Jonge meiden zijn slachtoffer van deze parallelle samenleving. Ik gun alle jonge vrouwen en meisjes hun vrijheid. Lale Gül heeft iets losgemaakt met haar boek. Jonge biculturele vrouwen die door hun religie of cultuur worden onderdrukt, zijn in ieder geval een onderwerp van discussie geworden in ons land. Dit heet emancipatie.