Weg met de angst voor wespen
Als je net vader of moeder bent geworden, besef je niet hoeveel je zo’n baby’tje moet leren, voordat het achttien jaar later op eigen benen kan staan. Praten, lopen, fietsen, zwemmen, dat kun je van tevoren allemaal wel bedenken. Maar na een jaar of vijf kom je er achter dat je er daarmee nog lang niet bent.
Ik ben met mijn negenjarige dochter aangekomen bij de les: niet hysterisch reageren op elk zwart met geel gestreept insect dat op minder dan een meter langs vliegt. We vorderen gestaag, maar zijn er nog lang niet.
"Het ging mis toen ze drie was en we op een mooie zomerdag op een luchtbedje in het water dobberden."
Natuurlijk was ze net als alle kleine kinderen in eerste instantie helemaal niet bang voor wespen. Het ging mis toen ze drie was en we op een mooie zomerdag op een luchtbedje in het water dobberden. Een wesp probeerde vanaf het luchtbed water te drinken, haar been schoof over het insect heen en voor ik er erg in had was ze gestoken.
Ze huilde dikke tranen. Ik koelde de bult met ijsklontjes in een theedoek en ze kreeg een ijsje tegen de schrik. Zes jaar later heeft ze het er nog steeds over en is elk geel met zwart insect verdacht.
Het goede voorbeeld geven door zelf rustig te blijven als een wesp om je heen zoemt, helpt haar niet. En ook het wespennest dat we in onze tuin hadden en dat we met rust hebben gelaten en niet hebben verdelgd, kon haar angst niet wegnemen.
"Wespen houden zich niet aan tuingrenzen en trekken de wijde wereld in op zoek naar voedsel."
Tegen onze eigen verwachtingen in kwamen er ook maar weinig opdringerige wespen uit het nest. Ook toen de darren groot waren en de werksters werkloos op zoek gingen naar zoetigheid, hadden we weinig last van ze.
Natuurlijk vloog er weleens een wesp over het terras en probeerde er ook weleens eentje een hapje mee te eten, maar het waren er niet meer dan anders. Ik kon niet anders dan concluderen dat wespen zich niet aan tuingrenzen houden en de wijde wereld in trekken op zoek naar voedsel.
De wespen in de tuin zorgden er dus niet voor dat mijn dochter over haar angst heen kwam. Ze hield afstand van het nest en als er eentje om haar heen zoemde, rende ze weg. Probleem was dat ze dat ook deed bij zweefvliegen, bijen en hommels en daardoor wel erg vaak een sprintje trok.
"Ze rent al niet meer weg voor zweefvliegen en komt het trots melden als ze een steenhommel heeft gezien."
Met het idee "kennis is macht" bestelde ik herkenningskaarten van insecten voor haar. Dat pakte wonderbaarlijk goed uit en sindsdien rent ze niet meer weg voor zweefvliegen en komt ze het trots melden als ze een steenhommel heeft gezien.
Maar voor wespen blijft ze bang. Zo zaten we onlangs op een vol terras appeltaart te eten, toen een wesp het gebak aanviel. Ik probeerde de kennis-is-macht-kaart nog een keer te spelen, door te vertellen dat het beest echt niet in haar geïnteresseerd was, maar alleen in zoetigheid en dat ze vooral goed moest kijken hoe de werkster met haar kaken een stuk appel afscheurde, maar ze was al in paniek opgesprongen en stond zo’n twee meter bij ons tafeltje vandaan.
Ik roerde door mijn koffie en bedacht welke lessen ik haar allemaal nog meer moet leren. Ik heb nog negen jaar totdat ze achttien is.