Rust zacht, lieve homo

Afgelopen weekend werd Saïd Zankoua dood in zijn woning gevonden. Een epileptische aanval was hem fataal geworden. Die epilepsie had hij opgelopen nadat hij voor de zoveelste keer was mishandeld. Door mensen uit zijn eigen gemeenschap. Slechts 30 jaar oud werd hij, en in dat korte leven heeft hij nooit mogen zijn wie hij wilde zijn. 

Saïd doet mij denken aan de Turkse jongens die ik sprak in 2018. In Rotterdam en Amsterdam hingen toen overal de digitale Celebrate Love-abri's van de stichting Femmes for Freedom, met daarop zoenende homo's en lesbiennes.

De Turkse homo's die ik sprak, waren verstoten door hun ouders. Omdat ze niet aan hun verwachtingen voldeden. Niet in hun plaatje pasten. Eén van die jongens had nog wel contact met zijn ouders. Die wisten dat hij homo was, maar zijn geaardheid werd verzwegen. Want stel je eens voor wat de omgeving hiervan zou zeggen.

Je identiteit wordt op die manier verloochend. Hoe moeilijk is het anno 2020 nog altijd om in Nederland homo te zijn?

Voor mij begon de homo-emancipatie destijds met Manfred Langer van de beroemde discotheek iT. Maar ik heb het idee dat sinds diens overlijden de homo-emancipatie in Nederland weer behoorlijk onder druk is komen te staan. Nog altijd, twee jaar na de Celebrate Love-campagne, zie ik met grote regelmaat nieuwsberichten voorbij komen over in elkaar geslagen homo's die het waagden op straat hand in hand te lopen. Iets wat Saïd waarschijnlijk nooit had kunnen doen waar hij is opgegroeid.

Wat mij opvalt in de berichtgeving over de mishandelingen van Saïd is dat het niet mogelijk was om melding te maken van homogeweld. Volgens de politie was dit destijds ingewikkeld. Is het niet zo dat de politie er verder weinig mee doet? Of dat het zelden tot een veroordeling komt?

Verdachten van geweldsmisdrijven tegen LHBTI'ers zijn volgens de politie meestal jonge mannen onder de 25 jaar. Doordat ze vaak actief zijn in groepsverband, is het aanwijzen van een dader moeilijk. Daar komt bij: het doen van beledigende uitlatingen op grond van iemands geaardheid is strafbaar, maar het plegen van geweld door homohaat is in het wetboek van strafrecht geen strafbaar feit. Oftewel: je wordt veroordeeld omdat je iemand in elkaar slaat. Of dat vanuit homohaat is of niet, wordt niet automatisch meegewogen in de hoogte van de straf.

Wordt het niet eens tijd dat we voortaan wél registreren of homohaat (of homofobie) de reden is voor het geweld, en daar een gepaste strafmaat aan ophangen? Want er leven nog meer jongens en mannen zoals Saïd in ons land. Ik gun hun een toekomst vol liefde en acceptatie. In Nederland, het land van de homo-emancipatie. Niet voor niets zei de baas van Diyanet in Turkije, het instituut van religieuze zaken, aan het begin van de ramadan tegen homo's in Turkije: "Ga maar naar Nederland!"

We hebben een naam hoog te houden. Lieve Saïd, rust zacht.